عسل یک ماده طبیعی است که هزاران سال است برای اهداف دارویی استفاده می‌شود. طب سنتی بسیاری از کاربرد‌های دارویی عسل را توصیف می‌کند. ترکیب عسل بسته به منبع گل، عوامل فصلی و محیطی و همچنین تکنیک‌های فرآوری مورد استفاده متفاوت است. امروزه، تحقیقات مدرن تأیید می‌کند که مواد چسبنده و شیرین در واقع دارای خواص غذایی و دارویی منحصر به فرد هستند. با این حال، عسل نباید توسط نوزادان مصرف شود.

عسل قدرت شگفت‌انگیزی در از بین بردن باکتری‌ها دارد، زیرا حاوی موم است. مطالعات نشان داده‌اند که عسل در برابر ده‌ها گونه از باکتری‌ها از جمله سالمونلا و E coli مؤثر است. یک نوع از این ماده حتی می‌تواند با باکتری استافیلوکوکوس نیز مبارزه کند. از عسل برای درمان زخم، زخم بستر، جوش، سوختگی و حتی التیام زخم استفاده می‌شود. هر چه عسل تیره‌تر باشد، بهتر عمل می‌کند. یک قاشق چای خوری عسل گلو را تسکین می‌دهد و به توقف سرفه کمک می‌کند. طبق یک مطالعه، عسل بهتر از دو داروی رایج سرفه عمل کرد و به سرکوب سرفه شبانه در کودکان کمک می‌کند.

عسل طبیعی با کیفیت بالا حاوی آنتی اکسیدان‌های مهمی از جمله فلاونوئید‌ها و پلی فنول‌ها است که در موم یافت می‌شود. آنتی اکسیدان‌ها می‌توانند به کاهش فشار خون و خطر حملات قلبی و سکته کمک کنند و برای سلامت قلب مفید باشند. آنتی اکسیدان‌ها همچنین ممکن است برخی از خطرات سرطان را کاهش داده و سلامت چشم را تقویت کنند. عسل می‌تواند سطح انسولین را افزایش داده و سروتونین (انتقال دهنده عصبی احساس خوب) را آزاد کند که به ملاتونین (ماده شیمیایی تنظیم‌کننده خواب ) تبدیل می‌شود. از این رو، عسل ممکن است به عنوان یک کمک خواب طبیعی استفاده شود.

از عسل برای اعصاب و اضطراب استفاده می‌شود. همچنین ممکن است به آرامش ذهن کمک کند. این ماده به آلرژی‌های فصلی کمک می‌کند. همان آلرژن‌هایی که باعث ایجاد واکنش در افراد می‌شود در عسل خام محلی وجود دارد. با مصرف منظم عسل، فرد از ماده حساسیت‌زا در دوز‌های کوچک و قابل کنترل “شات” می‌گیرد. اما اگر فردی به عسل حساسیت دارد، باید از خوردن آن خودداری کند. عسل به رام کردن آنفولانزای معده کمک می‌کند. از آنجایی که التهاب دستگاه گوارش را آرام می‌کند، مسکن عالی برای آنفولانزای معده است.

عسل به عنوان یک تقویت‌کننده سیستم ایمنی در نظر گرفته می‌شود، زیرا سرشار از اسید‌های آمینه، ویتأمین B۶، تیامین، نیاسین، ریبوفلاوین و اسید پانتوتنیک است، اگرچه مقدار آن بسته به منبع گل و کیفیت عسل متفاوت است. علاوه بر این، کلسیم، مس، آهن، منیزیم، منگنز، فسفر، پتاسیم، سدیم و روی از مواد معدنی فراوان در عسل هستند. عسل حاوی آنزیم‌های زیادی است که به هضم غذا کمک می‌کند و یک ملین ملایم است. ظرف پنج ساعت پس از خوردن آن وارد جریان خون می‌شود. این اسیدیته را از بین می‌برد و به هضم کمک می‌کند.

فرضیه عسل در بهبود حافظه است. از آنجایی که عسل سرشار از آنتی اکسیدان است، می‌تواند از آسیب سلولی در مغز جلوگیری کند. همچنین به بدن کمک می‌کند تا کلسیم را جذب کند که برای پردازش فکر و تصمیم‌گیری برای مغز ضروری است. عسل یک منبع طبیعی کربوهیدرات است که ۱۷ گرم در هر قاشق غذاخوری تأمین می‌کند. این برای سوخت‌رسانی به عضلات‌ایده‌آل است. کربوهیدرات‌ها سوخت اولیه بدن هستند و عسل می‌تواند به حفظ گلیکوژن عضلات کمک کند. این به طور مؤثر انرژی برای عضلات ذخیره می‌شود، که باعث می‌شود ورزشکاران در زمانی که بیشترین نیاز را دارند عملکرد خود را تقویت کنند. عسل همچنین می‌تواند به عنوان بخشی از وعده‌های غذایی و میان وعده‌های ریکاوری برای جبران عضلات خسته و ذخایر انرژی بعد از تمرین استفاده شود. عسل در ساختن هموگلوبین در بدن قابل توجه است که بیشتر به دلیل وجود آهن، مس و منگنز در عسل است. به حفظ تعادل مناسب هموگلوبین و گلبول‌های قرمز خون (RBCs) کمک می‌کند.

پس، با عسل یک داروخانه طبیعی در خانه خود داشته باشید.

منبع: www.medicinenet.com