بشر هزاران سال است که از مخلوط بزاق زنبور و شهد گل که عسل نام دارد، به عنوان دارویd برای درمان زخم‌ها استفاده می‌ کند. آزمایش‌هایی که در سال‌های اخیر انجام گرفته، نشان داده اند که عسل طبیعی در درمان عفونت‌های برجای مانده از عمل سزارین و سوختگی‌های از آنتی بیوتیک‌های مرسوم کارآمدتر عمل می‌کند. این ماده شیرین با طیف وسیعی از میکروب‌های خطرناک از جمله Helicobacter , Salmonella , E.coli به خوبی مبارزه می‌کند.

عسل  طبیعی روی باکتری‌های مقاوم به آنتی بیوتیک، از جمله «ابر میکروبی» به نام MRSA، نیز موثر است و بر خلاف بیشتر آنتی بیوتیک ها به نحو چشمگیری باعث پیشرفت بهبودی زخم‌ها می‌شود. هنوز به درستی نمی‌دانیم عسل ارگانیک چگونه این آثار را بر جای می‌گذارد اما محققان اعتقاد دارند توان بهبود زخم‌ها و مقابله با میکروب‌های مقاوم به آنتی بیوتیک‌ که در این ماده بی‌نظیر وجود دارد، ممکن است روزی عسل را از نوعی درمان جایگزین به یک شیوه درمانی اساسی در پزشکی تبدیل کند. رمز و راز این توانایی‌ها را باید در شیوه تهیه عسل جست و جو کرد.

زنبورهای کارگر طی بهار و تابستان شهد جمع آوری می‌کنند، هنگامی که به کندو باز می‌گردند، آن‌ را از معده به دهان می‌آورند و در دهان دستیاران خود می‌گذارند. آنها شهد را به درون حفره‌های شانه تف می‌کنند و با بال‌هایشان آن قدر آن را باد می‌زنند که بیشتر آب موجود در شهد تبخیر شود. در همین زمان، ب ز اق سرشار از آنزیم‌ زنبورها، ساکاروز را به گلوکز و فروکتوز تبدیل می‌کند که به آب باقیمانده در شهد پیوند می‌شوند . به این ترتیب، بیابانی بر جای می‌ماند که باکتری‌ها نمی‌توانند در آن زنده بمانند. البته ، حین رسیدن عسل فرصت زیادی برای تهاجم عوامل بیماریزا وجود دارد. اما آنزیمی به نام گلوکز اکسیداز این فرصت را از آنها می‌گیرد. این آنزیم با تبدیل کردن گلوکز به اسید گلوکونیک، فرآورده تلاش زنبورها را اسیدی و آن را برای بیشتر باکتری ها نامطلوب می‌سازد.

اغلب افراد عقیده دارند که اسیدی بودن، تنها سلاح عسل در برابر باکتری‌هاست. اما مطالعات نشان داده‌اند تقریبا همه عسل‌های طبیعی سلاحی سری دارند که حتی اگر رقیق شوند، آنها را برای میکروب‌ها مرگبار می‌سازد: پراکسید هیدروژن. این ماده زمانی در بیمارستان‌ها به عنوان ضدعفونی کننده مصرف می‌شد. از تجزیه این ماده رادیکال‌های آزاد تشکیل می‌شوند که باکتری‌ها را از بین می‌برند. چون این واکنش‌ها خیلی سریع رخ می‌دهد، پراکسید هیدروژن را باید در غلظت‌های بالا بر زخم‌ها استعمال کرد. البته ، این ماده در این غلظت‌ها به بافت سالم آسیب می‌رساند