زنبورهای عسل، جهت آشنایی با زمین و فضای اطراف کندو، پروازهای جهت گیری اکتشافی را قبل از شروع رشد گیاهان انجام می دهند.
به نظر می رسد پروازهای زنبورهای عسل، دو نوع کوتاه برد و بلند برد دارند. پروازهای کوتاه برد احتمالاً مربوط به یادگیری فوری برخی ویژگی های خاص محیط کندو است و بیشتر در شرایط نامساعد جوی انجام می شود.
پروازهای جهت یابی کوتاه برد، زنبورها را بیش از 30 متر از کندو دور نمی کند و فاقد جهت مشخصی است.
دوره زمانی پروازهای دوربرد بعد از پرواز اول تا چهارم آغاز می شود زیرا زنبورها زمان کمتری را صرف بازرسی از محیط اطراف کندو کرده اند.
در طول جهت یابی متوالی، زنبورها پروازهای جدیدی را در محیط اطراف آغاز می کنند. پروازهای هوایی انجام شده پس از پروازهای جهت یابی مسافت های بیشتری را پوشش می دهند و ممکن است بخشی از زمین را که قبلاً مورد کاوش قرار نگرفته است در برگیرد.
اکتشافات جدید ممکن است با پروازهای جستجوگرانه زنبورها پس از پروازهای جهت یابی اولیه ترکیب شود، که گاه منجر به پروازهای بسیار طولانی و مفصلی می شود.
اعتقاد بر این است که نحوه پیمایش و مسیریابی زنبورها ساده است و از روتین های حسی حرکتی جداگانه که یاد گرفته می شود، استفاده می کنند. به عنوان مثال، زنبورها مسیرها و مسافت سفر خود را بین کندو و منابع غذایی را با یکپارچه سازی مسیر یاد می گیرند. آنها از خورشید برای اعمال این خاطرات استفاده می کنند و از نقاط دیدنی برای کالیبراسیون فاصله استفاده می کنند. زنبورها می توانند در صورت عدم دسترسی به خورشید ، مسیرهای پرواز را از نشانگرهای زمینی بازیابی کنند.
اما اگر هوا ابری باشد؟
در روزهای ابری، زنبورهای عسل در مسیر منابع غذایی از قبل شناسایی شده، حرکت می کنند و مسیرهای حرکتی خود را به طور دقیق جهت می دهند.
این قابلیت ویژه زنبورها می تواند براساس حسگر قطب نمای مغناطیسی، توانایی احساس خورشید، الگوهای نور قطبی شده از طریق ابرها و یا حافظه آنها از مسیر روزانه خورشید با توجه به نشانه های محلی باشد.
آزمایشاتی که این گزینه ها را در مقابل یکدیگر قرار می دهد، نشان می دهد که سیستم پیمایش و مسیریابی زنبورها بر پایه حافظه آنها استوار است.
